biliyor musun,
yusuf’un yırtık gömleğiyle siliyorum gözyaşlarımı her sabah,
hallaç’a çarpan gül beni de yokluyor arada bir,
içerimde bir yerde bir ırmak akıyor,
ne kadar kavuşamamış varsa ağlıyor sularımda,
bir yetimim bir öksüz bir kaybeden bir yalnız,
sensizim ya ondanım işte,
bir yetimim bir öksüz bir kaybeden bir yalnız.
biliyor musun,
medine’de söylenen o şarkıda buluyorum her kaybettiğimde seni,
tepelerden sen çıkacakmışsın gibi hasretimi siper edip gözlüyorum dünyayı,
gözlerimden o kadar ırak kalmış ki gülümsemelerin haritası,
upuzun bir mektup gibiyim mahpushanelerde öğrenmiş acıyı yazmayı,
kelimelerim var piyangodan çıkar gibi sözlüklerden benim payıma düşmüş,
bir yetimim bir öksüz bir kaybeden bir yalnız,
sensizim ya ondanım işte.
biliyor musun,
gül tadında bir burukluk konuyor dudağımın ta ucuna,
en az ordan öpmüşsün, bir zulüm gibi vuruyor bunu başıma,
bir oltaya yakalanmış balık gibi takılıp kalsam dudaklarına,
diner mi dersin acılarım hani ibrahim’i kollayan karıncam olsan,
ah beni bu gökyüzü esir ediyor seni ne zaman düşürsem dilime,
bir şiir yetmiyor yarım doz fazladan yazıyorum, hadi büyüklük bende kalsın,
bir yetimim bir öksüz bir kaybeden bir yalnız,
sensizim ya ondanım işte,
sensizim ya,
hayrım yok kalbime bile.
-adem özbay-
Yorumlar
Yorum Gönder